Choć dwukrotnie już pisałem o postępie wykładniczym rozwoju technologii, to mimo wszystko wydaje się, że do tak ścisłej współpracy człowieka z AI jeszcze długa droga.

Na ten moment wspomniany wcześniej Neuralink, dopiero testuje chipy, za pomocą których człowiek będzie mógł komunikować się z urządzeniami elektronicznymi prostymi sygnałami.  Wciąż nie rozumiemy większości procesów zachodzących w mózgu, nie wiemy, w jaki sposób i dlaczego w naszym mózgu powstają konkretne myśli, reakcje, dlaczego konkretną informację zapamiętujemy lepiej, a inną gorzej. Co więcej, badania w tym kierunku idą stosunkowo wolno. Sądzę, że to właśnie sztuczna inteligencja otworzy nam drogę do pełniejszego zrozumienia mózgu i w konsekwencji do symbiozy życia biologicznego z maszynami.

W tej chwili musimy zadowolić się pisaniem na klawiaturze, mówieniem, słuchaniem. Wydaje się jednak, że po kilku milionach lat ewolucji życia powoli zbliża się moment kolejnego kluczowego etapu tego procesu. Momentu, kiedy życie zacznie przybierać wyższą, odporną na biologiczne choroby i naturalną śmierć formę krzemową. Czy tak, jak człowiek zrealizował marzenie o podróży do gwiazd, zrealizuje też marzenie o życiu wiecznym? A jeśli tak, to czy o tym życiu będzie można powiedzieć, że jest to wciąż życie człowieka?

Nie sądzę.

Nie wiem natomiast, jakie docelowo korzyści AI miałoby mieć z tej symbiozy. Jeśli żadne, to według przytoczonej na początku tego artykułu definicji, byłaby to prawdopodobnie odmiana symbiozy, zwaną komensalizmem.