Mój brat podesłał mi kilka dni temu bardzo ciekawą rozmowę z Jackiem Dukajem na kanale Strategy&Future. Dukaj jest najczęściej nagradzanym polskim pisarzem fantastyki. Ma ogromną wiedzę i przenikliwy umysł. Podlinkowany wyżej materiał polecam wszystkim, których interesuje temat wpływu sztucznej inteligencji na zmiany polityczne i społeczne.

Dukaj porusza tematy nie tylko wpływu sztucznej inteligencji na przyszłość ludzkości (m.in. ciekawy wątek wykorzystania AI w polityce), ale także potwierdził coś, co od dawna chodziło mi po głowie w kontekście wychowywania własnych dzieci. Dukaj wskazał, iż fakt, że dziś dzieci wolą oglądać niż czytać, niekoniecznie jest czymś złym.

To, co jest dobre a co złe dla ludzi, jest bezpośrednią pochodną tego, w jakiej kulturze jesteśmy wychowani. Dukaj tłumaczy, że ludzie wychowani w kulturze oralnej (np. czasy platońskie, gdzie mądrość przekazywana była przede wszystkim przemową, a nie pismem), utrzymywali, że nadejście pisma przyniesie upadek i barbarzyństwo. Stąd Dialogi Platona opisują, dlaczego ludzie wychowani w piśmie nie mogą być mędrcami. Tłumaczą, że osoba wychowana w piśmie otrzymuje wiedzę za pomocą tekstu, nie odkrywając jej własnym myśleniem. Taka osoba nic nie rozumie, ona jedynie powtarza tekst i to ten tekst rozumie za za tę osobę.

My jesteśmy już dziećmi kultury pisma i nasze wartości leżą gdzie indziej. My patrzymy na kulturę oralną jak na kulturę prymitywną. Dukaj przedstawia również przykłady zupełnie innego sposobu myślenia ludzi kultury pisma i ludzi kultury oralnej.

Obecnie jesteśmy świadkami pojawiania się nowej kultury audiowizualnej. Ta kultura znowu gdzie indziej stawia wartości niż kulturę pisma. Dzieci kultury audiowizulanej patrzą na kulturę pisma, jak na coś przestarzałego, a z czasem pewnie prymitywnego.

Kultura audiowizualana też oczywiście zostanie kiedyś zastąpiona, być może kulturą quasi telepatii, do której zmierzają takie projekty jak Neuralink Elona Muska.

Tu powraca do mych myśli inne pytanie: jeśli Zosia ma dostęp do tableta tylko przez 30 minut dziennie, to czy pomagamy jej rozwinąć się w kulturze audiowizualnej, czy też spowalniamy ten rozwój?